Hannah Arendt’in ‘Kötülüğün Sıradanlığı’ kitabını okuduğumda ve Eichmann davası olarak bilinen İkinci Dünya Savaşında Yahudi soykırımının akıl hocalarından Otto Adolf Eichmann’ın kıssasını bir belgeselde izlediğimde de tıpkı duyguya kapılmıştım. Yargılandığı davada iki milyon Yahudi’nin öldürülmesinden sorumlu olan ve en ufak pişmanlık belirtisi göstermeyen Eichmann kendisine ne denildiyse onu yapan bir cani olarak, kendisini vazife adamı olarak gördüğü için işlediği insanlık cürmünden pişmanlık duymuyordu.
İsmiyle müsemma 8 yaşında bir çocuk için hepimizin içi kan ağlıyor.
Sadece onun için mi? Misal durumda olan tüm çocuklar için…Haftalardır insan olmaktan utandık. Berbatlığın sonlarını aşan insan denen mahlukatın neden yaratıldığını sorguladık durduk.
Umutla ekranın önünden ayrılmadık… Gelecek yeterli bir haberi kaçırmamak için anneler mutfak bezlerini kenara atıp, babalar çalan telefonlarını kapatıp sus pus olup haberlerin karşısına geçti. Bazen ekranı kapatıp ‘Batsın bu dünya’ diye haykırdık. Gündüz arama çalışmalarını yapanlara ekrandan akıl verdik. Gece hayallerimizde aradık Narin’i. Çapraz sorgulamaları yaptık üstelik. Şüphelilerin konuşmalarını izledik tekrar. Yalnızca mimiklerini ve hareketlerinden bir açık bulabilmek için beden lisanlarını okuduk.
Narin bir ruha ve vücuda sahip benzeri durumlar yaşayan tüm çocuklar için dua ettik. Olmadı, kurtaramadık narin yavruları.
Hepimiz Sherlock Holmes olduk. Medyanın bize sunduğu bilgilerle senaryolar ve ihtimaller üzerinde durduk. ‘Acaba’larla başlayan sohbetlerde birbirimizin teori ve öngörülerini çürüttük. Artık ise gerçeğin ortaya çıkması ve adaletin tecelli etmesi için dua ediyoruz.
Sadece Narin de değil? Tüm çocukları nasıl koruyabileceğimizi düşündük durduk. Carl Sagan’ın “Mavi Silik Nokta” diye tanımladığı bu dünyada, bir toz modülünün içine sıkıştırılmış beynin şeytanla mutabakatına şahit olduk.
Narin’in cesedini kendisine denildiği için sakladığını sav eden şüphelinin anlattıkları akla Eichmann davasını getiriyor. Narin’in cesedini sakladığını tabir eden kuşkulu, köyün muktediri olarak bilinen şahıstan aldığı talimatı yerine getiriyor. Hiç sorgulamadan muktedire boyun eğip, sonrasında peynir almaya gidiyor. Sonrasında namaz kılıp gündelik omurdaki rutinlerini değiştirmiyor. Güya kötülük yapmak günlük hayatta sıradan bir şeymiş üzere.
Köy halkının muktedirden korkması ise kaygının beşere yaptırabileceği kötülüklerin sonu olmadığını düşündürtüyor.
Das Experiment sinemasını izleyenler hatırlar. İzlememiş olanlar için linkini buraya bırakalım.
https://www.youtube.com/watch?v=u76sGGpkUaQ .
Gerçek kıssadan oluşan bu sinema istekli deneklerden oluşan bir psiko-sosyal deneyi anlatır. Standford hapishanesinde gardiyan ve mahkûm rolünü üstlenen denekler güç ve iktidar rolüne o denli bürünürler ki, denek olduklarını bilmelerine karşın içlerindeki şiddet ve şeytani davranışları bastıramazlar. Bu deney insanın içindeki potansiyel berbatlığın aşikâr şartlarda nasıl açığa çıktığını da gösterir bize. Tıpkı Narin olayında olduğu üzere.
Narin’in ve Narin üzere tüm narin çocukların şiddet, fizikî ve duygusal istismara uğramalarında çuvaldızı kendimize batırmamız gerekmez mi? Toplumsal medyada elmalı turta tanımına, duvar pilateslerine, ünlülerin ne yediğine ne içtiğine bakacağımıza, daha âlâ hayat şartları ve daha yeterli eğitim imkanları sağlayarak daha çok çocuğa, aileye dokunmamız gerekmez mi?
Bu kötülükleri yapan aile bireylerinin de geçmişte bir bebek ve çocuk olduğunu düşünürsek, biz ne yaptık ya da yapmadık da bu bebekler büyüyüp makus yetişkinler oldu diye sorduğumuz oldu mu? Bulunduğumuz kentten uzak, yetiştiğimiz kültürden ve geleneklerden farklı lokal özelliklere sahip olsalar da hepimiz birebir vatanın evlatlarıyız. Hepimizin insani dokunuşlarda bulunması, çağdaş eğitim siyasetleriyle yalnızca çocukları değil, ebeveynleri, tüm toplumu eğitmemiz orta-uzun vadede bir tahlil olabilir.
‘Bana uzak duran yılan bin yaşasın’ anlayışıyla yalnızca günlük rutinlerimizi yaşadığımız bir hayat, bu hoş vatanımızın toprağında yaşayan tüm suçsuz yavrulara haksızlıktır. Bugün Narin‘in ve öbür çocukların başına gelenlerden hepimiz sorumluyuz. Biraz içinde yaşadığımız fanusun dışına çıkıp, oradaki insanlara ufak dokunuşlarda bulunabiliriz. Zira o uzaktaki köy uzakta da olsa,
O köy bizim köyümüzdür.
Gitmesek de görmesek de…
O köy bizim köyümüzdür.
Atiye Beğenilen Sıdar
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar büsbütün muharrirlerinin özgün fikirleridir ve Onedio’nun editöryal siyasetini yansıtmayabilir.